Mijn eerste daagjes in Paramaribo

Na een lange saaie vlucht was ik gelukkig snel door de douane en bij mijn taxi. Onder een blauw/wit bewolkte hemel scheurden we vervolgens naar Paramaribo dwars door het schitterende tropisch regenwoud welke ik voorheen alleen van de tv kende.
Mijn huisgenoten bleken uit te zijn. Niet zo heel erg, kon ik lekker vroeg mijn bed in duiken. Alleen wat een hitte zeg, pffff, en wat maakte de ventilator een lawaai...... leve de oordoppen!

De volgende ochtend zat ik kwart over zeven al weer in het ziekenhuis. Het bleek helaas een erg drukke dag te zijn, waardoor niemand tijd voor me had en ik me nogal onbeholpen voelde.... Ik moest de pas bevallen vrouwen en hun baby’s (!) nakijken. Maar aangezien de vrouwen hier over de hele afdeling en het grote balkon aan de wandeling gaan, was het een heel gedoe om de juiste te vinden. Eigenlijk was deze eerste dag hetzelfde als in Nederland; gedoe met spullen zoeken, alle namen meteen weer vergeten, klooien met de gordijnen bij de bedden van de patienten......
Maar ‘gelukkig’ sluiten hier de winkels al om 4 uur waardoor ik een excuus had om eerder weg te gaan om een simkaart en fiets te regelen. De fiets is het kenmerk van de Nederlandse stagieres hier, zij zijn de enige die zich in het chaotisch verkeer en de hitte op de fiets wagen. Je ziet hier ook werkelijk overal stagieres lopen en fietsen en in het ziekenhuis struikel je er zowat over.

’s Middags kennis gemaakt met mijn twee huisgenoten, een geneeskunde en psychologie studente. We wonen in zo’n typisch Surinaams houten huisje. Het is niet bepaald mooi, het balkon lijkt op instorten te staan en net als de vele andere houten huizen in de stad heeft het in jaren geen verf gezien, maar het ligt wel lekker in het centrum en te midden van andere huizen vol met stagieres.
’s Avonds zijn we met nog 5 andere stagieres gaan eten bij ’t Vat, de uitgaansgelegenheid van Paramaribo. Was erg gezellig waardoor mijn gevoel dat ik in het ziekenhuis had van ‘waar ben ik aan begonnen’ al snel om sloeg in ‘waarom blijf ik hier zo kort??’.

Vannacht niet zo geslapen. Een co-assistent uit Leiden had gevraagd of ze bij mij kon slapen, omdat ze het niet prettig meer vond in haar eigen huis, waar ze op het moment alleen woont. Geen probleem natuurlijk, alleen is ze vannacht ziek geworden. Sneu.
Vannochtend kon ik gelukkig met een andere co-assistent mee rijden naar het ziekenhuis. Deze dag was gelukkig al veel leuker en heb ik eindelijk mijn twee mede gynecologie co’s uit Leiden gezien.
’s Middags heb ik zowaar in 1x de weg terug naar mijn huis gevonden! Wel wennen hoor om links te fietsen. Ben dan ook een aantal keer ‘uitgetuterd’ omdat ik aan de verkeeerde kant van de weg was beland.... Heelhuids thuis aangekomen, ben ik met een huisgenoot een hangmat wezen kopen. Niet uit luiheid hoor, nou ja...;-), maar uit noodzaak. Komend weekend gaan we het binnenland in en overnachten we in een hut met alleen palen om hangmatten aan op te knopen. We hebben de hangmatten uiteraard gelijk uit geprobeerd in onze grote tuin en ze lagen heerlijk. Het was haast jammer dat we gelijk weer weg moesten, op naar onze eerste Salsales! Was super. Met zo’n 20 andere houterige blanke Hollandse dames stonden we tegenover (helaas maar) 10 Surinaamse mannen en hebben we 2u lang les gehad op een houten vlonder boven de Suriname rivier. Kan niet beter toch?! Hierna moe maar voldaan de taxi genomen naar een huis met bekende stagieres waar ze heel lief een pasta maaltijd voor ons bewaard hadden.