Bigi Pan & Verloskamers

Zat 5:15 ging de wekker al weer voor onze weekendtrip naar Bigi Pan, letterlijk ‘Groot Meer’. Bigi Pan is een natuurgebied aan de grens met Guyana met kreken, mangrove bomen, moerasgebieden en vele vogelsoorten. Met zijn elven hebben we daar een geweldig weekend gehad; na 4 uurtjes verder slapen in de openbare bus kwamen we van een zonnig Paramaribo aan in een regenachtig Nickerie. Na voldoende proviant te hebben ingeslagen, hebben we onze bagage en onszelf in vuilniszakken gehezen om zo droog mogelijk het laatste deel van de reis per korjaal over de rivier af te leggen. Om het gebied in te komen, moesten we de boot over een dam heen trekken. Glibber de glibebr in de modder... Hierna konden we onze tocht vervolgen over een riviertje met aan weerszijde mangrovebomen tot we bij het verlaten meer kwamen met midden op ons huisje op palen. Eraan vast stond een miniatuur uitgave ervan: ons toilet! Vreemde gewaarwording om je plas direct in het water onder je te horen plonzen. Gelukkig was het toch geen zwemweer....., maar primitief of niet, ik heb nog nooit een toilet met zo’n mooi uitzicht gehad!
Na onze overvloed aan bagage gedropt te hebben, hebben we per korjaal het gebeid verkent met zijn typisch witte boomstammen die boven het water uitsteken (door het hoge zoutgehalte sterven ze af en slaat ze wit uit) en hebben we verwoede pogingen gedaan die ene mooie vogel op de foto te zetten met als hoofdprijs de rodo ibis. Bij terugkomst hebben we ons vermaakt met het schoonmaken van de gevangen vis, boontjes doppen, ons buikje rond eten met gefrituurde broodvrucht (errug lekker!) en uiteraard ook lekker relaxen op de steiger met onze voetjes in het water. Na de mooie zonsondergang in het meer konden we in het donker aan tafel om te smullen van de maaltijd die onze gids bereid had. Was nog een hele tour om met een zaklamp in de ene hand en een vis in de andere deze zo graadloos mogelijk naar binnen te krijgen. Toe hadden we marshmallows voor boven het vuur!
De rest van de avond was het heen en weer pendelen tussen het plaatje van serene rust buiten op de steiger onder de sterrenhemel en het feestje dat de gids binnen bouwde met zijn ghettoblaster op volume 10.
’s Nachts weer heerlijk geslapen in mijn hangmat (volgens mij echt de remedie tegen rugklachten en gebroken wakker worden na een nacht op een slecht hotelbed) en meer mazzel gehad dan mijn 2 buurvrouwen. Deze hebben een nachtelijke douche gehad doordat de stortregen door de brede kieren in de houten muur naar binnen waaide.
Na het ontbijt (rijst met aubergine, de vis en krab heb ik maar laten passeren) gingen we met de korjalen de netten binnen halen die de vissers de vorige dag hadden uitgegooid. Het weer was wat beter, dus het was lekker vertoeven op het water. Daarna moest de tocht naar huis alweer aangevangen worden. Deze domper werd ruimschoots goed gemaakt door onze gids die op de valreep toch nog een kaaiman spotte tussen de mangrove bomen. Hij liet zich gewillig de hele groep rond gaan voor de persoonlijke fotosessies.

Op de verloskamers is het rennen of stilstaan. Zo is er twee dagen lang geen bevalling te bespeuren en dan opeens bevallen ze aan de lopende band en hebben we drie! tweelingen in 24 uur. Bij eentje heb ik geholpen. Het was een meisje van 15 jaar. Ze had meer aandacht voor haar mobiel dan haar pasgeboren kindje of het gegeven dat haar buik opvallend dik bleef na de geboorte van haar kindje. Bleek er nog een tweede in te zitten! Deze was gemist op de echo. Ze was er niet echt blij mee. Geen wonder, ze was zelf nog een kind.
Maandag heb ik zelf mijn eerste bevalling gedaan. Nou ja, gedaan.... moeder was krap 10 minuten binnen toen het kind er al uit vloog, ik hoefde het alleen op te vangen. Gelukkig maar, want door onenigheid tussen de zusters en een wisseling van de dienst, stond ik er helemaal alleen voor. Iedereen was opeens weg. Alleen een Nederlandse verloskundige die die dag net begonnen was, kwam gelukkig kijken en was nog net op tijd om haar handschoenen aan te trekken. Ik was maar wat blij dat zij erbij was.
Dinsdag was het topdrukte op de VK. De barende vrouwen lagen tot in de rommelhokken midden tussen de rotzooi. Mooi dacht ik, kan ik vandaag mijn tweede kindje mee de wereld op helpen. Maar niets bleek minder waar. Terwijl er om de havenklap een nieuw huiltje uit de verloskamers opsteeg, bleef bij mij het geluid beperkt tot gejammer en uitroepen van pijn en uitputting van mijn zwangere. Ik had zo met haar te doen. Pas om 13u kwam eidenlijk de verlossende toestemming van de gynecoloog voor een keizersnede. Had hij dat niet 6u eerder kunnen doen!! Ze zijn hier trouwens zoiezo hard voor de barende vrouwen. Vandaag kreeg er een van langs omdat ze niet genoeg haar best deed met persen. Opmerkingen als ‘nou het lijkt wel of wij moeten bevallen’, ‘als iedereen zo doet ben ik kapot als ik met pensioen ga’, ‘eigen schuld dat het kind niet komt, je perst niet’ bleven maar uit de monden van de twee vroedvrouwen komen.

Voor foto's: http://www.mijnalbum.nl/Album=UFMVQQD7

Ps.: het regent hier al 4 dagen :(