Vakantie

Hier nog even een laatste reisverslag. Inmiddels zit ik alweer met mijn winterkleren en de cv aan thuis op de bank. Met verbazing kijk ik naar de sneeuwvlokken die naar beneden dwarrelen en de grond tussen de in bloei staande narcissen en blauwe druifjes wit kleuren. Dag zonnig warm Suriname, dag mooi bruin huidje......

Tsja waar zal ik beginnen..... we hebben zoveel gedaan de laatste 2 weken. Gewoon bij het begin dan maar: (voor diegenen die het te lang vinden, onderaan staat nog een link naar de foto's)

De eerste dag met Ma hebben we per fiets Paramaribo verkent. ’s Avonds zijn we naar Sandra geweest. Zij vierde haar verjaardag samen met haar Surinaamse buurmeisje die ook jarig was. De volgende dag zijn we samen met Elske, Tom, Lisette, Eva, Rianne en Maike per korjaal (houten kano) de Suriname rivier afgezakt voor een vierdaagse trip het binnenland in. Schitterend en heel bijzonder om wars door dat overweldigende tropisch regenwoud te varen. Langs de rivier liggen verscheidene Marron dorpen. Marrons zijn de afstammelingen van de Afrikaanse slaven die in de koloniale tijd het binnenland in gevlucht zijn. Het was blijkbaar net etenstijd geweest voor de Marrons, want overal zagen we de vrouwen en kinderen en de mannen apart een eindje verderop met niet meer dan een onderbroek aan of omslagdoek om de heupen de afwas en was doen. Eind van de middag meerden we aan bij ‘Hotel’ Botopassi en werden we vriendelijke welkom geheten door de plaatselijke bewoners van Botopassi die in het hotel werkten. Warm dat we het hadden, zijn we snel de rivier ingegaan. De stroming was te sterk om te zwemmen, maar als je je voeten schrap zette tegen een steen op de bodem kon je heerlijk naar achteren hangen. Ondertussen borrelde het water rondom je heen, een natuurlijke jacuzzi dus, heerlijk!
Je bent en blijft student, dus waar er opde kosten bespaard kan worden gebeurd dat. We hadden daarom voor de komende dagen de keuken afgehuurd om zelf ons meegebrachte eten kaar te maken. En dus moest er daar het rivier avontuur gekookt worden. We aten de onder de Nederlandse stagieres inmiddels vermaarde, maar bij de Surinamers nog altijd vrij onbekende Surinaamse broodvrucht. De hotel medewerkers wisten te vertellen dat de vrucht in de omgeving van Botopassi volop aan de bomen groeit, maa gegeten hadden ze hem nog nooit.
De tweede dag was een lekkere relaxe dag met zonnen op het grasveld, afkoelen en dobberen in een autoband in de rivier, hangmateren (lui liggen in je hangmat) en spelletjes spelen. De volgende dag zijn we met de korjaal naar een medische post gevaren waar we een dorpswandeling hebben gemaakt. De Marrons leven allemaal nog inn kleine houten huisjes met een hele lage deur. Dit laatste is om de boze geest buiten te houden, deze kan namelijk net bukken. Hierna zijn we naar de Tapawatra watervallen gegaan waar we in het neerstortende water hebben gezeten. Ik heb nog nooit zo’n krachtige lichaamsmassage gehad! De twee uur durende boottocht terug naar ons hotel ging helaas in de stromende regen. Tsja, dat heb je in het tropisch regenwoud. De laatste dag, maandag, hebben we nog een dorps- en boswandeling gemaakt met een plaatselijke gids die ons veel vertelde. ’s Middags zijn we met een klein 16-persoonsvliegtuigje terug gevlogen naar Paramaribo.

Dinsdag stond ingepland als shopdag. Was erg gezellig, maar wel compleet vruchteloos. Het enige wat we gekocht hebben was de ‘carrot towering cake’, een slice worteltaart met een omvang om u tegen te zeggen. Die hebben we dus maar met zijn drie’en gedeeld (samen met Elske). ’s Avonds waren we uitgenodigd om met de groep bij Donna, Annet en Anoek te komen eten.

Woensdag zouden we met Elkse en Tom en onze gids Dion per vliegtuig naar de Relleighvallen vertrekken .Bij het vliegveld moesten we zijn vijven inclusief onze bagage en al het eten en drinken op de weegschaal om vervolgens de teller fors in het rood te doen staan. Oeps, iets te weinig kilo’s ingekocht door onze gids.....
Na een vertraging van 3 uur was daar dan eindelijk ons mini vliegtuigje, plaats biedend aan 6 personen inclusief piloot. Ik had de mazzel voor in de cockpit bij de piloot te mogen zitten. Super! Ondertussen zat Mam met het angstzweet in haar schoenen achterin, hoorde ik later van haar. Zij heeft heel wat angsten overwonnen deze vakantie! Vanwege de regen en een vliegtuigje dat de landingsbaan bij de Relleighvallen bezette, konden we helaas niet landen en moesten terug keren naar Paramaribo. Daar aangekomen, wisten we niet wat we zagen. In de 2 uur dat we weg waren geweest had het zo geregend dat de straten veranderd waren in rivieren. Als we een korjaal hadden gehad hadden we zo naar huis kunnen varen.
De volgende dag was het gelukkig weer stralend weer en landden we om half 10 al bij de Relleighvallen. Daar was het wandelschoenen aan en op naar de Voltzberg. Dit is een enorm granieten rotsblok en de op 1 na hoogste berg van Suriname. Het uitzicht bovenop het rotsblok was de wandeltocht van 4 uur door het woud en de steile klim de rots op meer dan waard. Schitterend om 360 graden om je heen niets anders dan oerwoud te zien. Tijdens de wandeling terug hebben we een omweg van 3 uur(!) gemaakt langs de rode rotshanen. We konden onze gids, vogelliefhebber, wel schieten; 3 uur extra wandelen op een toch al zo’n lange tocht, om ver weg tussen de bomen een paar rode vlekken te ontwaren die de rode rotshanen moesten voorstellen. Kapot waren we toen we om half 7 weer bij ons kamp aan de rivier aankwamen. Eten en naar bed dus.
De volgende twee dagen konden we het woord ‘lopen’ niet meer horen. Toch zijn we door de gids nog 2x op sleeptouw genomen naar een paar mooie watervallen en hebben we onderweg nog in een liaan geklommen, brulapen gehoord (enorm wat een lawaai produceren die beesten, angstaanjagend gewoon), schitterende vlinders, slangen, bergkonijnen, toekans, ara’s, enorme mieren en apen gezien.
Zaterdag eind van de middag zijn we weer terug gevlogen naar Paramaribo.

Zondag hebben Mam en ik Fort Zeelandia en een kerkdienst bezocht en zijn we naar Domburg gefietst, een klein plaatsje aan de Suriname rivier. De Surinamers daar vielen haast van hun stoel, toen ze hoorden dat we dat hele eind gefietst hadden.

Maandag zijn we naar Galibi geweest. Dit is een indianendorp aan de kust vlakbij Frans Guyana. Hier hebben we ’s avonds de zeeschildpadden gezien die hun eieren komen leggen op het strand. Heel indrukwekkend om deze enorme beesten van zo dichtbij te zien en te zien hoe ze hun eieren leggen.

De laatste paar daagjes van onze vakantie hebben we lekker in een hotel gezeten. Vanuit ons hotelbed hadden we ’s ochtends een schitterend uitzicht op de opkomende zon boven de rivier. Kan niet beter. Deze dagen hebben we doorgebracht met relaxen, genieten van het schitterende weer en lekker zwemmen in het zwembad. Verder uiteraard ook nog even geshopt en naar Fort Nieuw Amsterdam gefietst.
Donderdagavond was mijn afscheidseten. Was erg gezellig!

De tijd in Suriname is echt voorbij gevlogen. Ik heb hier een geweldige tijd gehad samen met al die stagieres waar ik mee ben opgetrokken. En natuurlijk heb ik ook weer veel geleerd, in het ziekenhuis, maar zeker ook daarbuiten. Ik zou nog uren kunnen vertellen over wat me allemaal is opgevallen in Suriname, waar we ons aan geergerd hebben of juist om gelachen, maar laat ik jullie daar maar niet verder mee vermoeien.

Bedankt voor alle reacties op de sites en de vele mailtjes!


X Marijke

http://www.mijnalbum.nl/Album=WKSICHM8